داستانک

[شهاب]

حکایت کرده اند که روزی ملک الشعرای بهار شاعر معروف در مجلسی نشسته بود و حاضران برای آزمایش او چهار کلمه را انتخاب کردند تا وی با آن ۴ کلمه رباعی بسازد.
کلمات انتخاب شده عبارت بودند از: خروس و انگور و درفش و سنگ
ملک الشعرای بهار گفت:

برخاســـت خروس صبح برخیز ای دوست
خون دل انگور فکن در رگ و پوسـت

عشق من و تو صحبت مشت است و درفش

جور دل تو صحبت سنگ است و سبوست

جوانی خام که در مجلس حاضر بود گفت: این کلمات از قبل انتخاب شده بودند. قبول نیست! اگر راست میگوئید، من چهار کلمه انتخاب میکنم و شما آنها را در یک رباعی بیاورید.
سپس این چهار کلمه را انتخاب نمود: آئینه و اره و کفش و غوره
قطعا آوردن این کلمات دور از ذهن در یک رباعی کار ساده ای نبود اما ملک الشعرا شعر را اینگونه گفت:

چون آینه نور خیز گشـتی احسنت
چون اره به خلق تیـز گشتی احسنت

در کفش ادیبان جهان کردی پای

غوره نشده مویز گشتی احسنــت