داستانک

[شهاب]

من! هشتمينِ آن هفت نفرم

سگ اصحاب كهف از غار بيرون آمد تا تجربه شگفتش را با مردم در ميان بگذارد. می خواست بگويد كه چگونه سگی می تواند مردم ( انسان) شود!
اما او نمی دانست كه مردمان به سگان گوش نمی دهند، حتی اگر به زبان آدميان صحبت كنند.

سگ اصحاب كهف زبان به سخن باز كرد اما پيش از آنكه چيزی بگويد سنگش زدند و چوبش زدند، رنجور و زخمی اش كردند.
سگ اصحاب كهف گريست و گفت: من هشتمين آن هفت نفرم،
با من اين گونه نكنيد.
آيا كتاب خدا را نخوانده ايد؟ آيا نمی دانيد پروردگار از من چگونه به نيكی ياد می كند؟
هزار سال پيش ، خوی سگی ام را كشتم و و پليدی ام را شستم، امروز از غارم بيرون آمدم كه بگويم چگونه سگی مي تواند به آدمی بَدَل شود، اما ديدم كه چطور آدمی بَدَل به دام و دد شده است.
دست هایی از خشم و خشونت داريد، می دريد و می کُشيد. دندان تيز كرده ايد و جهان را پاره پاره می كنيد.
اين سگ كه آن همه از او نفرت داريد، نام من است اما خویِ شماست.
سگ اصحاب كهف گفت:
آمده بودم از تغيير برايتان بگويم؛ از تبديل، از ماجرای رشد و از فراتر رفتن اما می بينم كه شما از تبديل تنها فروتر رفتن را بلديد ، سقوط و مسخ را .
با چشم های اعتياد به جهان نگاه می كنيد و با پيش داوری، زندگی.
چرا اجازه نمی دهيد تا كسی پليدی اش را پاك كند و نجاستش را تطهير؟
چرا نياموخته ايد ؟ نياموخته ايد كه به ديگران گوش دهيد؟ شايد ديگری سگی باشد اما حقيقت را گاهی از زبان سگی نيز می توان شنيد!
سگ اصحاب كهف به غارش باز گشت و پيش خدا گريست و از خدا خواست تا او را دوباره به خواب ببرد.
خدا نوازشش كرد و سگ اصحاب كهف برای ابد به خواب رفت...