داستانک

[شهاب]

آرپی جی!

بنی صدر در اهواز مستقر بود . وارد اتاقش شدیم چند پتو را روی هم چیده بودند و او روی آنها نشسته بود.پایش را روی پایش گذاشته بود چای می خورد. نگاه تنفر آمیزی به من انداخت و جواب سلامم را به سختی داد.سید من را به بنی صدر معرفی کرد. از همان ابتدا متوجه شدم از من خوشش نمی آید . رو کرد به من و گفت :«شیخ! شما بری ضرب یضرب بخونی بهتر نیست؟ شما رو چه به جنگ؟! »

انتظار هر حرفی جز این را داشتم.آرام به سید گفتم اگر چیزی بگم من رو تو همین زیرزمین می کُشن! سید گفت تا من اینجا هستم به شما کاری ندارند. سید به اقای بنی صدر گفت آقای اقبالیان عرض داشتند.بنی صدر در حالی که آنتنی در دست داشت که با آن جاهای مختلف را روی نقشه به فرماندهان نشان میداد گفت:«بگو شیخ!»

گفتم :«آقای بنی صدر وضعیت مهمات ما خیلی خرابه.برای نیروهای طلبه آرپی جی می خواستم.نگاهی به من انداخت و با تمسخر جواب داد:مگه آخوندا هم آر پی جی می زنن؟»

من که از دستش بسیار عصبانی بودم و خیالم راحت بود که کسی کاری به من ندارد جواب دادم : «بله که می زنن.خوب هم می زنن.بابای شما اگه خوب نمی زد شما الان اینجا نبودی! »

بنی صدر که انتظار چنین جوابی نداشت ابتدا نگاهی کرد و بعد خودش هم خنده اش گرفت.در همین حین یکی از محافظ ها پایش را روی انگشتهایم گذاشت و آن قدر فشار داد که یکی از ناخن هایم سیاه شد.خیلی دردم آمد و با فریاد به او گفتم :«پات رو بردار!»