2022-11-20 09:11 AM
بدا به حالِ روس!!
می گویند در جنگ دوم ایران و روس وقتی قشون روس به تبریز وارد شد و مصمم بود به سمت میانه حرکت کند، دولت ایران خود را در مقابل کار تمام شده ای دید و ناچار شد شرایط صلحی که دولت روس املا می کرد را بپذیرد.
فتحعلی شاه برای اعلان ختم جنگ و تصمیم دولت در بستن پیمان آشتی، مجلسی ترتیب داد. قبلا به جمعی از خاصان دستوراتی داده شده بود که در مقابل هر جمله ای از فرمایشات شاه چه جواب هایی باید بدهند و همگی نقش خود را روان کرده بودند.
شاه بر تخت جلوس کرد و دولتیان سرفرود آوردند. شاه به یکی از بزرگان حاضر خطاب کرد و فرمود: اگر ما امر دهیم که ایلات جنوب با ایلات شمال همراهی کنند و یکمرتبه بر روس منحوس بتازند و دمار از روزگار این قوم بی ایمان برآورند چه پیش خواهد آمد؟ مخاطب که در این کمدی نقش خود را خوب حفظ کرده بود، تعظیم سجده مانندی کرد و گفت:«بدا به حال روس!! بدا به حال روس!!»
شاه مجددا پرسید:«اگر فرمان دهیم که قشون خراسان با قشون آذربایجان یکی شود و توامان بر این گروه بی دین حمله کنند چطور؟» جواب عرض کرد:«بدا به حال روس!! بدا به حال روس!!»
اعلیحضرت پرسش را تکرار کرد که «اگر توپچی های خمسه را هم به کمک توپچی های مراغه بفرستیم و امر دهیم که با توپ های خود تمام دار و دیار این کفار را با خاک یکسان کنند چه خواهد شد؟» باز جواب: «بدا به حال روس!! بدا به حال روس!!» تکرار شد
خلاصه چندین نوبت این سوال و پاسخِ "بدا به حال روس" رد و بدل شد.
در این موقع [شاه روی تخت نشسته بود و به دو عدد متکای مروارید دوز تکیه زده بود] دریای غضب ملوکانه اش به جوش آمد و روی دوکنده زانو بلند شد شمشیر خود را که به کمر بسته بود به قدر یک وجبی از غلاف بیرون کشید و این دو شعر را که البته زاده افکار خودش بود به طور حماسه با صدای بلند خواند:
"کشم شمشیر مینایی / که شیر از بیشه بگریزد
زنم بر فرق پسکوویچ / که دود از پطر برخیزد"
مخاطب مذکور با دو نفر که در یمین و یسارش رو به روی او ایستاده بودند خود را به پایه عرش سایه تخت قبله عالم رساندند و به خاک افتادند و گفتند:
«قربان (شمشیر) مکش، مکش که عالم زیر و رو خواهد شد.»
شاه پس از لحظه ای سکوت گفت:«حالا که اینطور صلاح می دانید ما هم دستور می دهیم با این قوم بی دین کار به مسالمت ختم کنند.»
شرح زندگانی من، عبدالله مستوفی، ص ۳۳و۳۴
می گویند در جنگ دوم ایران و روس وقتی قشون روس به تبریز وارد شد و مصمم بود به سمت میانه حرکت کند، دولت ایران خود را در مقابل کار تمام شده ای دید و ناچار شد شرایط صلحی که دولت روس املا می کرد را بپذیرد.
فتحعلی شاه برای اعلان ختم جنگ و تصمیم دولت در بستن پیمان آشتی، مجلسی ترتیب داد. قبلا به جمعی از خاصان دستوراتی داده شده بود که در مقابل هر جمله ای از فرمایشات شاه چه جواب هایی باید بدهند و همگی نقش خود را روان کرده بودند.
شاه بر تخت جلوس کرد و دولتیان سرفرود آوردند. شاه به یکی از بزرگان حاضر خطاب کرد و فرمود: اگر ما امر دهیم که ایلات جنوب با ایلات شمال همراهی کنند و یکمرتبه بر روس منحوس بتازند و دمار از روزگار این قوم بی ایمان برآورند چه پیش خواهد آمد؟ مخاطب که در این کمدی نقش خود را خوب حفظ کرده بود، تعظیم سجده مانندی کرد و گفت:«بدا به حال روس!! بدا به حال روس!!»
شاه مجددا پرسید:«اگر فرمان دهیم که قشون خراسان با قشون آذربایجان یکی شود و توامان بر این گروه بی دین حمله کنند چطور؟» جواب عرض کرد:«بدا به حال روس!! بدا به حال روس!!»
اعلیحضرت پرسش را تکرار کرد که «اگر توپچی های خمسه را هم به کمک توپچی های مراغه بفرستیم و امر دهیم که با توپ های خود تمام دار و دیار این کفار را با خاک یکسان کنند چه خواهد شد؟» باز جواب: «بدا به حال روس!! بدا به حال روس!!» تکرار شد
خلاصه چندین نوبت این سوال و پاسخِ "بدا به حال روس" رد و بدل شد.
در این موقع [شاه روی تخت نشسته بود و به دو عدد متکای مروارید دوز تکیه زده بود] دریای غضب ملوکانه اش به جوش آمد و روی دوکنده زانو بلند شد شمشیر خود را که به کمر بسته بود به قدر یک وجبی از غلاف بیرون کشید و این دو شعر را که البته زاده افکار خودش بود به طور حماسه با صدای بلند خواند:
"کشم شمشیر مینایی / که شیر از بیشه بگریزد
زنم بر فرق پسکوویچ / که دود از پطر برخیزد"
مخاطب مذکور با دو نفر که در یمین و یسارش رو به روی او ایستاده بودند خود را به پایه عرش سایه تخت قبله عالم رساندند و به خاک افتادند و گفتند:
«قربان (شمشیر) مکش، مکش که عالم زیر و رو خواهد شد.»
شاه پس از لحظه ای سکوت گفت:«حالا که اینطور صلاح می دانید ما هم دستور می دهیم با این قوم بی دین کار به مسالمت ختم کنند.»
شرح زندگانی من، عبدالله مستوفی، ص ۳۳و۳۴