2022-11-20 08:40 AM
یک خاطره عجیب و منحصر به فرد هم از عملیات ازاد سازی خرمشهر عرض کنم. تازه سه ماهی می شد بعد از درمان دوران جراحت از بیمارستان مرخص شده بودم و می بایست دو سال دوران نقاهت را طی می کردم ولی طاقت نیاورده و برای عملیات بیت المقدس آمدم در مرحله اخر (چهارم ).
قرار شد یک نیروی توجیه به منطقه مرا با منطقه کاملا اشنا کند و او کسی نبود جز اسماعیل رحمانیان بچه ابادان که اکنون زنده است و در جهرم ساکن. من و اسماعیل از صبح شروع به رفتن به موقعیت های واحد تخریب یگان های مختلف کردیم و در گرگ و میش غروب قصد برگشتن کردیم و اسماعیل میانبر زد.
او بومی بود و من کاملا به او اعتماد داشتم . بعد از حدود نیم ساعت به جاده اسفالت رسیدیم و مقداری که جلوتر رفتیم، دیدم تابلو کیلومتر ۱۵ به خرمشهر نصب است. سکوت کردم و هنوز به اسماعیل اطمینان داشتم. کمی جلوتر تابلو کیلومتر ۱۰ خرمشهر هویدا شد. اطمینانم خش برداشت؛ گفتم: اسماعیل ما پشت عراقی ها هستیم و داریم به سمت خرمشهر می رویم. نگاه عاقل اندر سفیه به من انداخت و گفت : مو بچه ابادانوم و عین کف دست ...گفتم پس این تابلوها ...گفت احتمالا عراقی ها جابجا کرده اند. در این اثنی تابلو کیلومتر ۵ خرمشهر هویدا شد دیگر اسماعیل هم اطمینانش خدشه برداشته بود.
و کم کم شهر را می دیدیم و به ایست و بازرسی عراقی ها هم نزدیک. لذا به ارامی دور زدیم و شروع به برگشت مسیر کردیم اما چه مسیری و چه برگشتی. ما تا اینجا همه افراد و خودروهای عبوری را به چشم خواهر و برادری دیده بودیم ولی حالا دیگر همه دشمن غدار بودند و خونخوار
سعی کردیم عینا مسیر رفته را برگردیم تا از همان شکاف و فاصله بین خطی بتوانیم بسلامت بگذریم و مسیر نیم ساعت رفته را با چراغ خاموش (هوندا تریل ۲۵۰ )تقریبا دو ساعته امدیم ولی دیگر هیچ چیز قابل اطمینان نبود و اسارت بیخ گوشمان. بعد از دو ساعت حرکت مخالف در بیابان به سمت جاده حرکت کردیم.
و در فاصله ۱۰۰ متری جاده توقف کردیم و بعد از کلی ارزیابی دل به دریا زدم و روی جاده امدم و نهایتا با دیدن یک پیکان وانت دست بلند کردم و ایستاد ، حدود یک دقیقه مشغول ارزیابی چهره ها بود و دستم روی ماشه و دو سرنشین پیکان هاج و واج که چرا من چیزی نمی گویم،
آخر سر یکیشان گفت چیه لال مونی گرفتی حرف بزن خب. نفس راحتی کشیدم که ایندفعه درست امده ایم ادرس قرارگاه فتح را پرسیدم و با اسماعیل برگشتیم ...
قرار شد یک نیروی توجیه به منطقه مرا با منطقه کاملا اشنا کند و او کسی نبود جز اسماعیل رحمانیان بچه ابادان که اکنون زنده است و در جهرم ساکن. من و اسماعیل از صبح شروع به رفتن به موقعیت های واحد تخریب یگان های مختلف کردیم و در گرگ و میش غروب قصد برگشتن کردیم و اسماعیل میانبر زد.
او بومی بود و من کاملا به او اعتماد داشتم . بعد از حدود نیم ساعت به جاده اسفالت رسیدیم و مقداری که جلوتر رفتیم، دیدم تابلو کیلومتر ۱۵ به خرمشهر نصب است. سکوت کردم و هنوز به اسماعیل اطمینان داشتم. کمی جلوتر تابلو کیلومتر ۱۰ خرمشهر هویدا شد. اطمینانم خش برداشت؛ گفتم: اسماعیل ما پشت عراقی ها هستیم و داریم به سمت خرمشهر می رویم. نگاه عاقل اندر سفیه به من انداخت و گفت : مو بچه ابادانوم و عین کف دست ...گفتم پس این تابلوها ...گفت احتمالا عراقی ها جابجا کرده اند. در این اثنی تابلو کیلومتر ۵ خرمشهر هویدا شد دیگر اسماعیل هم اطمینانش خدشه برداشته بود.
و کم کم شهر را می دیدیم و به ایست و بازرسی عراقی ها هم نزدیک. لذا به ارامی دور زدیم و شروع به برگشت مسیر کردیم اما چه مسیری و چه برگشتی. ما تا اینجا همه افراد و خودروهای عبوری را به چشم خواهر و برادری دیده بودیم ولی حالا دیگر همه دشمن غدار بودند و خونخوار
سعی کردیم عینا مسیر رفته را برگردیم تا از همان شکاف و فاصله بین خطی بتوانیم بسلامت بگذریم و مسیر نیم ساعت رفته را با چراغ خاموش (هوندا تریل ۲۵۰ )تقریبا دو ساعته امدیم ولی دیگر هیچ چیز قابل اطمینان نبود و اسارت بیخ گوشمان. بعد از دو ساعت حرکت مخالف در بیابان به سمت جاده حرکت کردیم.
و در فاصله ۱۰۰ متری جاده توقف کردیم و بعد از کلی ارزیابی دل به دریا زدم و روی جاده امدم و نهایتا با دیدن یک پیکان وانت دست بلند کردم و ایستاد ، حدود یک دقیقه مشغول ارزیابی چهره ها بود و دستم روی ماشه و دو سرنشین پیکان هاج و واج که چرا من چیزی نمی گویم،
آخر سر یکیشان گفت چیه لال مونی گرفتی حرف بزن خب. نفس راحتی کشیدم که ایندفعه درست امده ایم ادرس قرارگاه فتح را پرسیدم و با اسماعیل برگشتیم ...