مسلمان نبودن قوم کرد در عصر ائمه سلام الله علیهم
از برخی روایات استفاده میشود که کردها در زمان ائمه مسلمان نبودند و دائم با مسلمانان در جنگ بودند و اینگونه روایات ناظر به آن عصر میباشد و شامل کردهای عصرهای بعدی نمیشود که در این نوشتار به چند نمونه از این روایات اشاره میشود.
شیخ طوسی در روایتی از حسین بن منذر نقل میکند که به امام صادق سلام الله علیه گفتم: ما کردها را برای چوپانی گوسفندان به کار میگیریم و آنها آتش پرست هستند و گاهی گوسفندان را ذبح میکنند، امام فرمود: دوست ندارم در مالت اینگونه رفتار شود، بدرستی که ذبیحه با اسم الله حلال میشود و غیر مسلمان هنگام ذبح اسم الله را نمیبرد. (5)
در روایت دیگری اسماعیل بن فضل از امام صادق سلام الله علیه میپرسد: اگر کردها هنگام جنگ اسیر شوند، آیا فروش آنها به عنوان برده و ازدواج با کنیز آنها جایز است؟ امام فرمود: بلی(6
از این روایات میتوان استفاده کرد که در زمان صدور این روایات، کردها افرادی غیر مسلمان، آتش پرست و مشرک بودند و برخی از آنها به غارتگری مشغول بودند و رفتار خوبی هم با امردم نداشتند و نمیتوان قومیت کرد را در هر عصری مشمول این روایات دانست؛ زیرا آنها بعد از مسلمان شدن همانند دیگر مسلمانان هستند و قومیت کردیشان هیچ نقصی بر فضیلت و کرامتشان وارد نمیکند و تقوای الهی تنها ملاک برتری است.
نتیجه گیری
- ۱. مبانی شیعه بر گرفته از قرآن کریم و اهل بیت عصمت سلام الله علیهم میباشد که تنها معیار سنجش ارزشها را تقوای الهی میداند نه قومیت و رنگ و نژاد.
- ۲. این روایات ناظر به افراد خاصی از کردها و آن هم در عصری بود که هنوز نور ایمان در قلب این قوم وارد نشده بود و در کنار شرک و آتش پرستی، به غارت اموال مردم میپرداختند.
- ۳. علمای شیعه نیز در شرح این روایات گفتهاند که مراد قوم کرد نبوده و بلکه منظور افرادی از کردها بودند که رفتار شایستهای با مردم نداشتند.
1. حجرات/ 13.
2 . رک: مجلسى، محمد باقر، مرآة العقول في شرح أخبار آل الرسول، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دوم، 1404ق، ج24، ص57. مجلسى، محمد باقر، ملاذ الأخيار في فهم تهذيب الأخبار، قم، کتابخانه مرعشی نجفی، چاپ اول، 1406ق، ج16، ص441.
3 . رک: مجلسى، محمدتقى، روضة المتقين في شرح من لا يحضره الفقيه، قم، موسسه فرهنگی اسلامی کوشانبور، چاپ دوم، 1406ق، ج10، ص278.
4 . رک: حر عاملى، محمد، وسائل الشيعة، قم، موسسه آل البیت، چاپ اول، 1409ق، ، ج28، ص382.
5 . طوسى، محمد، تهذيب الأحكام، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، 1407ق، ج9، ص63: عَنْهُ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ الْمُنْذِرِ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع إِنَّا نَتَكَارَى هَؤُلَاءِ الْأَكْرَادَ فِي أَقْطَاعِ الْغَنَمِ وَ إِنَّمَا هُمْ عَبَدَةُ النِّيرَانِ وَ أَشْبَاهُ ذَلِكَ فَتَسْقُطُ الْعَارِضَةُ فَيَذْبَحُونَهَا وَ يَبِيعُونَهَا فَقَالَ مَا أُحِبُّ أَنْ تَفْعَلَهُ فِي مَالِكَ إِنَّمَا الذَّبِيحَةُ اسْمٌ وَ لَا يُؤْمَنُ عَلَى الِاسْمِ إِلَّا الْمُسْلِمُ
6 . تهذيب الأحكام، پیشین، ، ج6، ص161: مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيِّ بْنِ مَحْبُوبٍ عَنِ الْعَبَّاسِ بْنِ مَعْرُوفٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ بَشِيرٍ عَنْ إِسْمَاعِيلَ بْنِ الْفَضْلِ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ عَنْ سَبْيِ الْأَكْرَادِ إِذَا حَارَبُوا وَ مَنْ حَارَبَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ هَلْ يَحِلُّ نِكَاحُهُمْ وَ شِرَاؤُهُمْ قَالَ نَعَمْ.