تحلیلی پیرامون روایات منع از قیام قبل از ظهور و قیام قائم (عج) / مسئولیت‌های اجتماعی

[شهاب]

روایت زیر بیانگر همین مطلب است:
عَنْ عُمَرَ بْنِ حَنْظَلَةَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ یَقُولُ‌ خَمْسُ عَلَامَاتٍ قَبْلَ‌ قِیَامِ‌ الْقَائِمِ‌- الصَّیْحَةُ وَ السُّفْیَانِیُّ وَ الْخَسْفُ وَ قَتْلُ النَّفْسِ الزَّکِیَّةِ وَ الْیَمَانِیُّ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنْ خَرَجَ أَحَدٌ مِنْ أَهْلِ بَیْتِکَ قَبْلَ هَذِهِ الْعَلَامَاتِ أَ نَخْرُجُ مَعَهُ قَالَ لَا [6]
«عمر بن حنظله می گوید از امام صادق علیه السلام شنیدم که پنج نشانه  قبل از قیام قائم وجود دارد: صیحه آسمانی، سفیانی، خسف (فرورفتن زمین)، قتل نفس زکیه و یمانی. گفتم: فدایت شوم، اگر کسی از خاندان شما قبل از این نشانه ها قیام کند با او همراه شویم؟ امام فرمود: نه» 
همچنین این روایت اشاره به قیام کنندگان و مدعیان دروغین امامت و رهبری دارد:
عن الفضیل بن یسار قال: سمعت أبا عبد الله علیه السلام یقول: من خرج یدعو الناس و فیهم من هو أفضل منه فهو ضال مبتدع [7]
«فضیل بن یسار می گوید: از امام صادق علیه السلام  شنیدم که فرمود: هر کس قیام کند و مردم را به دنبال خود بکشاند در حالی که أفضل از او در بین امت وجود دارد او گمراه و بدعت گذار است.»
از جمله حرکت های مدعی دروغین مهدویت، قیام محمد بن عبدالله محض [8] معروف به نفس زکیه نواده امام حسن علیه السلام بود که خود را مهدی و قائم آل محمد می دانست و عده از مردم و بنی هاشم ادعای او را پذیرفته و به عنوان مهدی با او بیعت کرده بودند. محمد در سال 145 هجری علیه منصور عباسی قیام کرد و پس از تسلط بر مدینه در برابر لشگر منصور شکست خورد و سرش از بدن جدا شد و به دستور منصور در شهرها گردانیده شد تا مردم بدانند که او مهدی آل محمد نیست [9]
این قیام با مخالفت صریح امام صادق علیه السلام هم از جهت آینده شکست خورده آن و هم ادعای دروغ امامت و مهدویت از سوی رهبر آن یعنی محمد نفس زکیه مواجه شد. [10] 
ضمن آن که امام علیه السلام به عبدالله محض [11] پدر محمد که از امام برای پیوستن به قیام محمد و بیعت با او در برابرآخرین حاکم بنی امیه، دعوت کرده بود، هشدار داده بود که خلافت به تو و پسرت نمی رسد، بلکه نصیب سفاح و بعد از او منصور خواھد شد و آنھا پسرت را در منطقه احجار الزیت می کشند. [12] 
قیام ابراهیم بن عبدالله محض (برادر محمد نفس زکیه) معروف به قتیل باخَمرا دومین قیام علویان علیه خلافت بنی عباس در زمان امام صادق علیه السلام رخ داد. ابراهیم اندکی پس از شکست برادرش محمد در مدینه، در برابر منصور عباسی در بصره قیام کرد. در این قیام جمع زیادی از زیدیان و معتزلیان شرکت داشتند و حتی ابوحنیفه نیز از او حمایت کرد، اما در نهایت علی رغم پیروزی های چشمگیری که به دست آمده بود، [13] قیام به نتیجه نرسید و ابراهیم در سال ۱۴۵ قمری در منطقه باخمرا در نزدیکی کوفه کشته شد. بر اساس برخی گزارش‌ها ابراهیم پس از کشته شدن نفس زکیه، خود را امیرالمؤمنین خواند و همه را به امامت خود دعوت کرد. [14]
فرجام این قیام نیز از سوی امام صادق علیه السلام و کشته شدن ابراهیم همچون کشته شدن محمد نفس زکیه، به خود ابراهیم گفته شده بود. [15]
از دیگر قیام های این چنینی، قیام محمد بن ابراھیم بن اسماعیل از امامان زیدیه است که در کوفه علیه عباسیان قیام کرد [16] که به دلیل ادعای مهدویت، قیامش با مخالفت امام رضا علیه السلام روبرو شد. [17]
با این توضیحات تاریخی روشن می شود که روایاتی که مفاد آنها  نهی از قیام قبل از قیام قائم و مهدی علیه السلام است، به خصوص روایاتی که در آن سخن از قیام کننده ای از اهل بیت و خاندان پیامبر است و با تعابیر «طارق منّا» یا «خارج منّا» همراه است، در چنین بافت و زمینه ای صادر شده اند  و مراد آنها نفی هر گونه حرکت و قیام انقلابی و اصلاحی در عصر غیبت نیست.