حکایت های تاریخی

[شهاب]

او را قریب 2 ماه نگه داشتند و یک پرونده قطورى برایش درست کردند، مى‏گویند: کسى که مى‏خواست پرونده را حمل کند از سنگینى مشکل بود؛ اینقدر سنگین بود که چنین و چنان و چنان.

آنقدر در زندان او را شکنجه دادند و بدنش را با تریموس و دستگاههاى خودشان سوزاندند که مى‏گویند تمام بدنش سوخته شده بود، بطورى که آن طیّب بلند بالا و پهلوان شده بود مثلًا یک آدم مریضِ لاغر ضعیف. و بالاخره گفت من نمى‏کنم، من تهمت نمى‏زنم.

واقعاً انسان باید از اینها درس عبرت بگیرد که خداوند در میان این افراد هم چنین کسانى درست مى‏کند.

طیّب یک آدمى بود که شما هر گناهى که فرض کنید او درجه یکش را انجام مى‏داد، امّا به اینجا که رسید گفت: من به سیّد تهمت نمى‏زنم. آن هم حالا آیة الله خمینى عالم است، مرجع است چه و چه، اینها را نمى‏فهمید، فقط مى‏گفت: من پول نگرفته‏ام تهمت نمى‏زنم، امضاء نمى‏کنم.

بله خلاصه این دو نفر را هم اعدام کردند. و من واقعاً راجع به این طیّب بخصوص خیلى متأثرم؛  ولى یک لاتى مثل طیّب بیاید از همه چیز بگذرد؛ از طاق نصرتهایش بگذرد، از رفقایش بگذرد، از روضه خوانیهایش بگذرد، از گاو کشتنها، از آن ریاست‏ها، که مثل یک سلطنت بود، از همه اینها بگذرد، و حاضر بشود که بدنش را تکّه تکّه کنند، و بعد هم اعدام کنند؛ آرى اینها جاى عبرت براى همگان است.

اینها واقعاً افراد قابلى هستند که اگر تربیت بشوند، خیلى در شرع داراى قیمتند، نه مقدّس مآبها. و اگر همین طیّب مثلًا از کوچکى در دست أمیر المؤمنین تربیت شده بود از کجا که مثل مالک اشتر نبود؛
ولى از اوّل یک بچّه ‏اى بود، پدر و مادر او را توى قهوه خانه بزرگ کردند نه درس و نه تربیتى، نه مسجدى و نه موعظه‏اى همینطور؛ و بعد هم آمده در همان رشته خودش، و حالا شده طیّب.

علامه تهرانی

-------
روحش شاد