2022-11-30 01:19 AM
12. الصادق علیه السلام: کفوا ألسنتکم والزموا بیوتکم فإنه لایصیبکم أمر تخصون به أبدا ولا یصیب العامة و لا تزال الزیدیة وقاء لکم أبدا [30]
امام صادق علیه السلام: «زبانتان را نگه دارید و ملازم خانه هایتان باشید که اگر چنین کنید هیچ وقت با بلایی که مخصوص شما شیعیان باشد مواجه نمی شوید مگر بلایی که عامه مردم را فراگیرد و گروه زیدیه که دائماً با دشمن شما درگیرهستند، همچون سپری برایتان می باشند که دشمن را از کار شما باز می دارند.»
روایت فوق نیز با توجه به این که سخن از سپر بودن زیدیه [31] برای شیعیان است، مانند دیگر روایات فوق مربوط به زمانه خاص امام صادق علیه السلام است و نمی توان از آن حکمی کلی و عام برای قعود و تقیه در همه زمانها استفاده کرد.
واضح است که نمی توان چنین روایت و مشابه آن را فارغ از بافت و زمینه و زمانه صدور آن مبنای استنباط قرار داد و مثلا حکم به قعود برای مومنان و شیعیان عصر غیبت تا ظهور امام مهدی علیه السلام صادر کرد.
از امام رضا علیه السلام نیز توصیه به تقیه تا قبل از قیام امام مهدی علیه السلام روایت شده است:
13. الرضا علیه السلام: لا إیمان لمن لا تقیة له إن أکرمکم عند الله عز وجل أعملکم بالتقیة قبل خروج قائمنا، فمن ترکها قبل خروج قائمنا فلیس منا [32]
امام رضا علیه السلام: «کسی اهل تقیه نیست، ایمان ندارد. گرامی ترین شما نزد خداوند کسی است که بیشترین تقیه را قبل از قیام قائم ما به کار برد و هر کس قبل از قائم ما تقیه را رها کند از ما نیست.»
به نظر می رسد این روایت نیز (با فرض این که عدم تقیه در این روایت را مترادف با قیام در برابر حکومت جور بدانیم) در بافت و زمینه تاریخی قیام های بی حاصل و موقعیت نشناس و مدعی امامت و قائمیت سادات علوی در ادامه قیام های زمان امامان باقر و صادق و کاظم علیهم السلام، صادر شده است، نمی تواند دلیلی بر نفی مطلق حرکت های اصلاحی و انقلابی قبل از ظهور باشد.
امام رضا علیه السلام: «کسی اهل تقیه نیست، ایمان ندارد. گرامی ترین شما نزد خداوند کسی است که بیشترین تقیه را قبل از قیام قائم ما به کار برد و هر کس قبل از قائم ما تقیه را رها کند از ما نیست.»
در زمان امام رضا علیه السلام قیام ابن طباطبا توسط محمد بن ابراهیم بن طباطبا علیه حکومت مامون عباسی شکل گرفت و با شعار «الرضا من آل محمد» مردم را به بیعت خود فراخواند. مردم کوفه و اطراف آن با او بیعت کردند. امام رضا علیه السلام از شرکت در این قیام علی رغم بسیج نیروها و کسب حمایت قابل توجه مردم و حتی حضور برخی فرزندان موسی بن جعفر علیهما السلام، خودداری کرد و حتی حاضر به تایید قیام نشد.
امام پس از دعوت به بیعت از سوی ابن طباطبا، پاسخ خود را به گذشت ۲۰ روز موکول کرد و این در حالی بود که تنها پس از گذشت ۱۸ روز سپاهیان مأمون که برای سرکوبی این قیام فرستاده شده بودند، توانستند قیام کنندگان را شکست داده و وادار به فرار کنند. [33]
ضمن آن که توصیه به تقیه قبل از ظهور می تواند امری اعم از قیام باشد. چرا که تقیه حتی با فرض قیام و تشکیل حکومت نیز در مواردی موضوعیت دارد و بر مومنان واجب است.
علاوه بر روایات فوق دو حدیث دیگر از امام باقر و امام صادق علیهما السلام (که بیشترین ابتلا را به قیام کنندگان موقعیت نشناس و بعضا قدرت طلب و مدعی دروغین امامت و مهدویت داشتند) در نفی و طاغوت دانستن هر پرچمی که قبل از قیام قائم عجل الله تعالی فرجه الشریف برافراشته شود، روایت شده که این دو نیز به احتمال قوی باید مانند روایات گذشته متعلق به زمینه تاریخی صدورشان دانسته شود و نمی توان آنها را فارغ از این زمینه، مطلق فرض کرد و بر هر قیام و حرکت اصلاحی پیش از ظهور تطبیق کرد.
امام صادق علیه السلام: «زبانتان را نگه دارید و ملازم خانه هایتان باشید که اگر چنین کنید هیچ وقت با بلایی که مخصوص شما شیعیان باشد مواجه نمی شوید مگر بلایی که عامه مردم را فراگیرد و گروه زیدیه که دائماً با دشمن شما درگیرهستند، همچون سپری برایتان می باشند که دشمن را از کار شما باز می دارند.»
روایت فوق نیز با توجه به این که سخن از سپر بودن زیدیه [31] برای شیعیان است، مانند دیگر روایات فوق مربوط به زمانه خاص امام صادق علیه السلام است و نمی توان از آن حکمی کلی و عام برای قعود و تقیه در همه زمانها استفاده کرد.
واضح است که نمی توان چنین روایت و مشابه آن را فارغ از بافت و زمینه و زمانه صدور آن مبنای استنباط قرار داد و مثلا حکم به قعود برای مومنان و شیعیان عصر غیبت تا ظهور امام مهدی علیه السلام صادر کرد.
از امام رضا علیه السلام نیز توصیه به تقیه تا قبل از قیام امام مهدی علیه السلام روایت شده است:
13. الرضا علیه السلام: لا إیمان لمن لا تقیة له إن أکرمکم عند الله عز وجل أعملکم بالتقیة قبل خروج قائمنا، فمن ترکها قبل خروج قائمنا فلیس منا [32]
امام رضا علیه السلام: «کسی اهل تقیه نیست، ایمان ندارد. گرامی ترین شما نزد خداوند کسی است که بیشترین تقیه را قبل از قیام قائم ما به کار برد و هر کس قبل از قائم ما تقیه را رها کند از ما نیست.»
به نظر می رسد این روایت نیز (با فرض این که عدم تقیه در این روایت را مترادف با قیام در برابر حکومت جور بدانیم) در بافت و زمینه تاریخی قیام های بی حاصل و موقعیت نشناس و مدعی امامت و قائمیت سادات علوی در ادامه قیام های زمان امامان باقر و صادق و کاظم علیهم السلام، صادر شده است، نمی تواند دلیلی بر نفی مطلق حرکت های اصلاحی و انقلابی قبل از ظهور باشد.
امام رضا علیه السلام: «کسی اهل تقیه نیست، ایمان ندارد. گرامی ترین شما نزد خداوند کسی است که بیشترین تقیه را قبل از قیام قائم ما به کار برد و هر کس قبل از قائم ما تقیه را رها کند از ما نیست.»
در زمان امام رضا علیه السلام قیام ابن طباطبا توسط محمد بن ابراهیم بن طباطبا علیه حکومت مامون عباسی شکل گرفت و با شعار «الرضا من آل محمد» مردم را به بیعت خود فراخواند. مردم کوفه و اطراف آن با او بیعت کردند. امام رضا علیه السلام از شرکت در این قیام علی رغم بسیج نیروها و کسب حمایت قابل توجه مردم و حتی حضور برخی فرزندان موسی بن جعفر علیهما السلام، خودداری کرد و حتی حاضر به تایید قیام نشد.
امام پس از دعوت به بیعت از سوی ابن طباطبا، پاسخ خود را به گذشت ۲۰ روز موکول کرد و این در حالی بود که تنها پس از گذشت ۱۸ روز سپاهیان مأمون که برای سرکوبی این قیام فرستاده شده بودند، توانستند قیام کنندگان را شکست داده و وادار به فرار کنند. [33]
ضمن آن که توصیه به تقیه قبل از ظهور می تواند امری اعم از قیام باشد. چرا که تقیه حتی با فرض قیام و تشکیل حکومت نیز در مواردی موضوعیت دارد و بر مومنان واجب است.
علاوه بر روایات فوق دو حدیث دیگر از امام باقر و امام صادق علیهما السلام (که بیشترین ابتلا را به قیام کنندگان موقعیت نشناس و بعضا قدرت طلب و مدعی دروغین امامت و مهدویت داشتند) در نفی و طاغوت دانستن هر پرچمی که قبل از قیام قائم عجل الله تعالی فرجه الشریف برافراشته شود، روایت شده که این دو نیز به احتمال قوی باید مانند روایات گذشته متعلق به زمینه تاریخی صدورشان دانسته شود و نمی توان آنها را فارغ از این زمینه، مطلق فرض کرد و بر هر قیام و حرکت اصلاحی پیش از ظهور تطبیق کرد.