تحلیلی پیرامون روایات منع از قیام قبل از ظهور و قیام قائم (عج) / مسئولیت‌های اجتماعی

[شهاب]

امام صادق علیه السلام: «اگر یکی از خاندان ما نزد شما آمد (و شما را به شورش و خروج دعوت کرد) بنگرید تا به چه منظور و هدفی می خواهید خروج و شورش کنید؛ نگویید: زید خروج کرد (پس برای ما هم این کار جایز است) زیرا زید مرد دانشمند و راستگوئی بود و شما را به خویشتن دعوت نمی کرد، بلکه او شما را به مورد پسند و رضایت آل محمد دعوت می کرد، و اگر پیروز شده بود به طور مسلم به همان که شما را بدو دعوت کرده بود (یعنی رضایت  آل محمد) وفاداری می نمود (و حق را به اهلش می‌سپرد) جز این نبود که او به حکومتی شورید که از هر جهت فراهم و آماده دفاع از خود بود و می خواست آن را در هم بکوبد (و از این جهت موفق به شکست آن نشد) ولی آن کس که امروز خروج می کند شما را به چه چیز دعوت کند؟ آیا به همان پسند آل محمد دعوت می کند که ما شما را گواه می گیریم که به چنین کسی راضی نیستیم. او امروز که کسی با وی همراه نیست از ما نافرمانی‌ می کند و هنگامی که پرچم ها را پشت سر خود ببیند سزاوارتر است که سخن ما را نشنود (و به خواست ما عمل نکند). به خدا سوگند آن کس را که شما می خواهید نیست مگر فردی که همه بنی فاطمه بر گرد او جمع شوند؛ همین که ماه رجب شد به نام خدای عز و جل رو آورید، و اگر خواستید تا ماه شعبان هم عقب اندازید عیبی ندارد و اگر بخواهید ماه رمضان هم (اقدام به کاری نکنید و) روزه را در میان خاندان خود بگیرید شاید این کار موجب نیروی بیشتری برای شما باشد، و همان خروج سفیانی‌ (برای علامت و نشانه قائم به حق) برای شما بس است.»
امام صادق علیه السلام در این روایت به انگیزه های قدرت طلبانه و ادعای دروغین مهدویت برخی قیام کنندگان از خاندان پیامبر می پردازد و به شیعیانش توصیه می کند با این قیامها همراه نشوند و بدانند که قیام قائم و مهدی واقعی علیه السلام وقتی است که پیش از آن سفیانی از شام خروج کرده باشد.
7. عن الفضل الکاتب قال: کنت عند أبی عبد الله فأتاه کتاب أبی مسلم فقال لیس لکتابک جواب اخرج عنا فجعلنا یَسار بعضُنا بعضا  فقال: أی شئ تَسارون یا فضل إن الله عز وجل ذکره لا یعجل لعجلة العباد، و لإزالة جبل عن موضعه أیسر من زوال ملک لم ینقص أجله ثم قال: إن فلان بن فلان حتی بلغ السابع من ولد فلان، قلت: فما العلامة فیما بیننا وبینک جعلت فداک؟ قال: لاتبرح الأرض یا فضل حتی یخرج السفیانی فإذا خرج السفیانی فأجیبوا إلینا - یقولها ثلاثا - وهو من المحتوم. [24]
«فضل کاتب می گوید: خدمت امام صادق علیه السّلام بودم که نامه ابومسلم خراسانی برای او آمد، حضرت فرمود: نامه تو جواب ندارد از نزد ما بیرون شو، ما شروع کردیم با یک دیگر آهسته سخن گفتن، فرمود: ای فضل چه سخنی آهسته با هم می گوئید؟ همانا خدای عز و جل برای شتاب بندگان شتاب نمی کند، و به راستی که از جاکندن کوهی از جای خویش آسانتر است از سرنگون کردن حکومتی که عمرش به آخر نرسیده، سپس فرمود: همانا فلان پسر فلان تا به هفتمین فرزند فلان (یعنی عباس) رسید (یعنی اینها به خلافت رسند). من عرض کردم: پس چه نشانه‌ای میان ما و شما است قربانت گردم (یعنی قائم حق چه زمانی قیام می کند)؟ فرمود: ای فضل از جای خود حرکت نکن تا سفیانی خروج کند و چون سفیانی خروج کرد به سوی ما روآورید ـ و سه بار این کلام را تکرار کرد- که این از نشانه‌های حتمی (ظهور قائم) است.»
این روایت نیز بیانگر فضای شورشی و انقلابی جریان بنی عباس علیه بنی امیه با استفاده از حس ضدّ اموی ایجاد شده در میان مردم با قیام های علویان است اما به دلیل آن که از منظر امام صادق علیه السلام فرجام درستی ندارد و تنها انتقال از حکومت جبار اموی به نظام سیاسی جبارتر عباسی است و رهبران آن (مانند محمد و ابراهیم فرزندان عبد الله محض) داعیه امامت و مهدویت را نیز دارند، امام با آنها همراهی نمی کند و به شیعیان هم که گویی تصور کرده بودند این همان قیام قائم موعود است، می فرماید آن قیام مسبوق به خروج سفیانی است و قبل از خروج سفیانی به هیچ قیامی که داعیه دار قائم و مهدویت است، اعتماد نکنید و به آن نپیوندید. 
روایت بعدی نیز بیانگر شتابزدگی و قیام های نسنجیده علویان و زیدیان در دوران امام صادق علیهم السلام برای اسقاط بنی عباس است که امام نسبت به شتابزدگی در این امر و پیوستن به قیام های نافرجام و مدعی مهدویت هشدار می دهد: