کشکول

[شهاب]

نامه ی کوروساوا برای برگمان


آقای برگمان عزیز
هفتادمین سالروز تولدتان را تبریک می گویم.
کارهایتان را هر بار که می بینم عمیقن تحت تاثیر قرار می گیرم و بسیار از آنها آموخته ام و دلگرم شده ام. امیدوارم همچنان سالم و سرحال باشید و برایمان فیلم هایی کم نظیر بسازید.

در ژاپنِ دوره می جی (اواخر قرن نوزدهم)، نقاشی می زیست به نام تسای تومیوکا. او، در دوران جوانیش نقاشی های خوبی کشیده بود، ولی وقتی به هشتاد سالگی رسید، یکباره نقاشی هایی کشید که بر کارهای قبلی اش بارها برتری داشت؛ گویی که هنرش به شکوفایی باشکوهی دست پیدا کرد. هر بار که نقاشی های او را می بینم، متقاعد می شوم که انسان تا به هشتاد سالگی نرسیده، نمی تواند کارهای حقیقتن عالی اش را خلق کند.
آدمی به شکل نوزادی متولد می شود، به یک نوجوان مبدل می شود، از مرز جوانی می گذرد، زندگی مستقلش را آغاز می کند و دست آخر قبل از آن که دفتر زندگی اش بسته شود، به کودکی باز می گردد. به عقیده من، این آرمانی ترین شکل زندگی است.
فکر می کنم موافق باشید که انسان در این دورانِ کودکی مجدد است که می تواند بی هیچ قید و بندی آثار حقیقتن خالص بیافریند.
من اکنون 77 ساله ام و معتقدم که کار واقعیم تازه شروع شده است. بیایید به خاطر سینما از پا ننشینیم.

با گرم ترین درودها
آکیرا کوروساوا – 1987