کشکول

[شهاب]

دنیا نیرزد به آنکه پریشان کنی دلی.

همه کس را عقل خود به کمال نماید و فرزند خود به جمال.

مشک آن است که خود ببوید، نه آنکه عطار بگوید.

دوستی را که به عمری فرا چنگ آرند، نشاید که به یک دم بیازارند.

دل دوستان آزردن،مراد دشمنان برآوردن است.

شیطان با مخلصان برنمی آید و سلطان با مفلسان.

رأی بی قوت، مکر و فسون است و قوّت بی رأی، جهل و جنون.

قدر عافیت کسی داند، که به مصیبتی گرفتار آید.

ملوک از بهر پاس رعیّتند، نه رعیت از بهر طاعت ملوک.

هر که با داناتر از خود بحث کند تا بداند که داناست،بدانند که نادان است.

مال از بهر آسایش عمر است، نه عمر از بهر گرد کردن مال.

خشم بیش از حد گرفتن، وحشت آرد و لطف بی دقت، هیبت ببرد.

برادر که در بند خویش است، نه برادر و نه خویش است.

هر کس را که زَر در ترازوست ، زور در بازوست.

هر که در زندگی، نانش نخورند، چون بمیرد، نامش نبرند.


سعدی