برگ معرفت

[شهاب]

ایاک نستعین

علت جمع بودن ضمیر


1. دورى از منیت و تکبر :  بنده خدا عبادت خود، و همه بندگان دیگر را در نظر گرفته، و می‌گوید: ما تو را می‌پرستیم؛ چون به همین مقدار هم  اثر دارد؛ زیرا در زمانی که من خود را تنها ببینم، به انانیت و خودبینى و تکبر نزدیک‌‏ترم، بر خلاف این‌که خودم را مخلوط با سایر بندگان، و آمیخته با مردم بدانم، که اثر  تشخص را از بین برده‌‏ام
(برای یک مثال ساده برای درک این موضوع : تفاوت من فلان کار رو انجام دادم با ما فلان کار رو انجام می دیم)

2. ذکر  جمع  نشان می‌‏دهد که اساس عبادت بویژه نماز، بر پایه جمع و جماعت است، حتى هنگامى که بنده در برابر خدا به راز و نیاز بر می‌خیزد، باید خود را میان جمع و جماعت ببیند، تا چه رسد به سایر کارهاى زندگی‌اش. به این ترتیب هرگونه فردگرایى، و تک‌‏روى، انزواطلبى و... مفاهیمى مردود از نظر قرآن و اسلام شناخته می‌شود.
همه دلیل بر این است که این عبادت در اصل جنبه اجتماعى دارد؛ یعنى باید به صورت جماعت انجام شود، درست است که نماز فرادى نیز در اسلام صحیح است، اما عبادت فردى جنبه فرعى و درجه دوم را دارد.
3.  امکان دارد در جمع، قصد غلبه اولیا و مقربان و برگزیدگان از متقین باشد، تا عبادت وی در ضمن عبادت آنان مندرج شود، شاید به برکت قبولی و اجابت دعای آنان عبادت و دعای وی مستجاب شود.
4. گویا نمازگزار موانعی را در مسیر عبودیت می‌بیند و براى برداشتن این موانع و جستن از این بندها می‌بایست حرکت با نیروى اجتماع باشد؛ زیرا مجموع مرکب قدرت چند نفر بیش از حاصل جمع قدرت تک تک همان چند نفر است.