هدف خلقت
خداوند می فرماید:
ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الاِنْسَ اِلاّ لِیَعْبُدُونَ
ما جنّ و انسان را خلق نکردیم مگر برای عبادت.
یعنی فقط برای عبادت آن ها را خلق کردیم.
یَا اَیُهَا النَّاسُ اعْبُدُوا رَبَّکُمُ الذَّی خَلَقَکُمْ
ای مردم! پروردگار خود را عبادت کنید،
عبادت همان توجه قلبی است و این که جهت جان را به سوی او سیر دهیم و در این راستا تمام دستورات او را عمل کنیم، تا این توجه پایدار بماند
و قلب از انوار وجود مبارک حق بهره مند گردد.
عبادت : آن راهی که خداوند از طریق پیامبرانش در جلو ما قرار داده است تا بتوانیم به او برگردیم
عبادت یعنی نزدیکی به خدا و شدید شدن وجود. در هنگام نماز نیت می کنیم: نماز به جای می آورم قربهً الی الله ، هدف نماز ذکر خدا و تقرب به اوست و برای بنده از نمازش همان مقداری که به دل متوجه خدا بوده است سهم می باشد.
قربهً الی الله یعنی نزدیکی به خدایی که وجود مطلق است؛ پس نماز می خوانیم تا درجه وجودی جانمان شدید شود،
به عنوان مثال؛ آیا این گفتگو یا خواندن کتاب، عبادت است؟ دین می گوید بستگی به نیّت شما دارد. اگر برای قرب به خداست، عبادت است.
کسی که خدا ندارد و جهت روح را از کثرت به سوی اَحد نینداخته، در خود گمشده است روحش سیر ندارد، و هیچ چیزی را نمی بیند، خودش را هم نمی بیند. چه در این دنیا چه در آن دنیا
هستی و کمال مطلق از آن خداوند است و فلسفه ی حیات، تقرّب به خداست. انسان به این دنیا آمده است که بندگی کند و بندگی به معنای تقرّب به خداست. هستی مطلق، خداوند است و هستی مطلق همان کمال مطلق هم هست. پس با قرب به خدا، کمال مطلق و وجود برتر به دست می آید.
هدایت یعنی شدید شدن درجه ی وجودی جان انسان جهت نزدیک شدن به وجود مطلق. اگر کسی در راه هدفِ خلقتش گام برندارد، وجودش به پستی ها میل پیدا می کند و در نتیجه با پوچی ها هم آغوش می شود.
وقتی انسان با هستِ خود که عین ارتباط با حق است و هیچ استقلالی ندارد در محضر حق ایستاد و با حالت ذلت و بندگی محض نماز را قیام کرد و سعی نمود با توجه قلبی بهره مندی خود را از کمال مطلق بیشتر نماید، «هست» او شدیدتر می شود، و هر چه بیشتر در وادی بندگی و عبادت پایدار بماند، قرب او بیشتر می گردد و از حق، نصیب بیشتری می برد،
در این حالت دیگر عبادات او در حدّ قالب عبادات نیست، بلکه قالبی است که قلب و محتوا و نور دارد، از ظلمت محدودیت و کبر و حسد و غرور نجات می یابد و إن شاءالله از خود فانی و به حق باقی می گردد.
تاکید : که قرب با فکر به دست نمی آید، قرب با وصل شدن «هستیِ» انسان به «هستیِ» حق پدید می آید.
اموری مثل عقیده داشتن یا نداشتن به حقایق عالیه و خدا و قیامت ،در «هستی» انسان اثر دارد به طوری که عقاید حق وجود او را شدیدتر می کند و قرب بیشتری برای او پدید می آورد.
از نام عقیده به معنی گره، پیداست که با «جان» انسان، گره می خورد
خداوند می فرماید:
ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الاِنْسَ اِلاّ لِیَعْبُدُونَ
ما جنّ و انسان را خلق نکردیم مگر برای عبادت.
یعنی فقط برای عبادت آن ها را خلق کردیم.
یَا اَیُهَا النَّاسُ اعْبُدُوا رَبَّکُمُ الذَّی خَلَقَکُمْ
ای مردم! پروردگار خود را عبادت کنید،
عبادت همان توجه قلبی است و این که جهت جان را به سوی او سیر دهیم و در این راستا تمام دستورات او را عمل کنیم، تا این توجه پایدار بماند
و قلب از انوار وجود مبارک حق بهره مند گردد.
عبادت : آن راهی که خداوند از طریق پیامبرانش در جلو ما قرار داده است تا بتوانیم به او برگردیم
عبادت یعنی نزدیکی به خدا و شدید شدن وجود. در هنگام نماز نیت می کنیم: نماز به جای می آورم قربهً الی الله ، هدف نماز ذکر خدا و تقرب به اوست و برای بنده از نمازش همان مقداری که به دل متوجه خدا بوده است سهم می باشد.
قربهً الی الله یعنی نزدیکی به خدایی که وجود مطلق است؛ پس نماز می خوانیم تا درجه وجودی جانمان شدید شود،
به عنوان مثال؛ آیا این گفتگو یا خواندن کتاب، عبادت است؟ دین می گوید بستگی به نیّت شما دارد. اگر برای قرب به خداست، عبادت است.
کسی که خدا ندارد و جهت روح را از کثرت به سوی اَحد نینداخته، در خود گمشده است روحش سیر ندارد، و هیچ چیزی را نمی بیند، خودش را هم نمی بیند. چه در این دنیا چه در آن دنیا
هستی و کمال مطلق از آن خداوند است و فلسفه ی حیات، تقرّب به خداست. انسان به این دنیا آمده است که بندگی کند و بندگی به معنای تقرّب به خداست. هستی مطلق، خداوند است و هستی مطلق همان کمال مطلق هم هست. پس با قرب به خدا، کمال مطلق و وجود برتر به دست می آید.
هدایت یعنی شدید شدن درجه ی وجودی جان انسان جهت نزدیک شدن به وجود مطلق. اگر کسی در راه هدفِ خلقتش گام برندارد، وجودش به پستی ها میل پیدا می کند و در نتیجه با پوچی ها هم آغوش می شود.
وقتی انسان با هستِ خود که عین ارتباط با حق است و هیچ استقلالی ندارد در محضر حق ایستاد و با حالت ذلت و بندگی محض نماز را قیام کرد و سعی نمود با توجه قلبی بهره مندی خود را از کمال مطلق بیشتر نماید، «هست» او شدیدتر می شود، و هر چه بیشتر در وادی بندگی و عبادت پایدار بماند، قرب او بیشتر می گردد و از حق، نصیب بیشتری می برد،
در این حالت دیگر عبادات او در حدّ قالب عبادات نیست، بلکه قالبی است که قلب و محتوا و نور دارد، از ظلمت محدودیت و کبر و حسد و غرور نجات می یابد و إن شاءالله از خود فانی و به حق باقی می گردد.
تاکید : که قرب با فکر به دست نمی آید، قرب با وصل شدن «هستیِ» انسان به «هستیِ» حق پدید می آید.
اموری مثل عقیده داشتن یا نداشتن به حقایق عالیه و خدا و قیامت ،در «هستی» انسان اثر دارد به طوری که عقاید حق وجود او را شدیدتر می کند و قرب بیشتری برای او پدید می آورد.
از نام عقیده به معنی گره، پیداست که با «جان» انسان، گره می خورد