برگ معرفت

[شهاب]

توصیه های امام سجاد به زهری

 
امام باقر عليه السّّلام فرمود: محمّد بن شهاب زهرى خدمت امام سجاد عليه السّّلام رسيد در حالى كه محزّون و گرفته بود،
امام عليه السّّلام به او فرمود: چرا محزّون مى باشى،
گفت يا ابن رسول اللََه حسودان بر من حسد مى برند از اين رو محزّون هستم، آنها در مال من طمّع كرده اند و  نعمّتهاى مرا كفران  مى كنند و نيكيهاى مرا فراموش  نمّوده اند.

امام سجاد عليه السّّلام فرمودند:
زبان خود را نگهدار تا همّه را بطّرف خود جلب كنى،
زهرى عرض كرد يا ابن رسول اللََه من به آنها احسان مى كنم ولى گاهى از زبان من كلامى بدون قصّد گفته  مى شود

امام فرمود: همّان متوجه باش كه خودپسندى نكنى، و سخنى از زبانت بيرون نيايد كه بعد نتوانى آن را انكار كنى و يا معذرت خواهى بكنى.
شمّا بدانيد اگر سخنى از زبانت بيرون شد و كسى از شمّا ناراحت گرديد ديگر عذرخواهى و پوزش نمى تواند دل او را آرام كند و رفع كدورت نمّايد،
اى زهرى هر كس عقلش كامل نبود نابوديش آسان خواهد بود.

اى زهرى چرا نمى خواهى همه مسلمانان را مانند خانواده ات بدانى،
بايد متوجه باشى كه بزرگان آنها پدرت هستند و كوچك ها فرزند شما مى باشند، و جوان ها برادرت هستند،
اگر اين چنين بدانى به كدام شخص ظلم مى كنى و يا به كدام يك نفرين مى نمائى، و يا  مى خواهى پرده كدام يك از آنها را پاره سازى.

اگر ابليس لعنة اللََه عليه به تو تلقين كرد كه تو را بر ديگران فضيلتى هست و تو بر ساير مسلمانان فضيلت دارى، تو خود در اينجا توجه كن
اگر شخصى از تو بزرگتر است بگو او از من چند سال بزرگ است و بيش از من عمل صالح دارد و ايمان او هم از من بهتر است و لذا او بر من فضيلت دارد.
اما اگر شخصى از شما كوچك تر است بگو او از من كمتر معصيت كرده از اين رو از منبه تر خواهد بود
و اگر با تو همسال است بگو من در گناهان خود و آلودگيم يقين دارم ولى نسبت به او در شك مى باشم، پس چرا اكنون يقين خود را بگذارم و به شك عمل كنم.

اگر مشاهده مى كنى كه مسلمانان تو را تعظيم مى كنند و به تو احترام مى گذارند، بگو اين چيزى است كه آنها از من ديده اند،
اگر مشاهده كردى آنها به تو ظلم مى كنند و يا اعتنائى به شما ندارند بگو اين بخاطر گناهى است كه مرتكب شده ام.

اى زهرى تو اگر اين چنين شكر كنى و اين گونه با آنها برخورد كنى خداوند زندگى شما را لذت بخش و خوشگوار مى كند و دوستانت را زياد مى گرداند، و دشمنانت را كم مى سازد، و از محبت آنها برخوردار مى گردى و خوشحال مى شوى، و از جفاى آنها دلتنگ نمى گردى.

بدان كه گرامى ترين مردم آن كسى است كه خيرش بر آنها جريان داشته باشد و او از مردم بى نيازى حاصل كند و عفيف باشد
و بعد از اين آن انسانى بزرگوار و شريف است كه عفت بخرج دهد و دست نياز بطّرف كسى دراز نكند و به تو نيازمند باشد.

مردمان دنيا به مال و ثروت علاقه دارند و به آن عشق مى ورزند و هر كس در امور مالى مزاحم آنها نشود به او احترام مى كنند، اين چنين شخصى كه چشم به مال و ثروت ديگران ندارد و با عزت زندگى مى كند معزز و محترم مى باشد.