برگ معرفت

[شهاب]

مشکل ما در اين جا است که وقتي مي‌خواهيم به حقيقتي اشاره کنيم، روحيه‌ي انتزاعي و استدلاليِ ما حجاب ما مي‌شود و سر بر مي‌کشد که دليل شما چيست.
ما مي‌توانيم وجود معاد را اثبات کنيم ولي آيا در آن صورت به حالاتي که براي حارثَة بن مالک پيش آمد مي‌رسيديم که به رسول خدا مي‌گويد: من دارم عرشِ خدا را مي‌بينم.

اگر از او بپرسيم به چه دليل؟ در واقع اين‌جا آن شخص را دفن کرده‌ايم.
يکي از انواع قتل پيامبران به همين صورت بوده است.

پيامبران آمدند ما را به ساحاتي متعالي‌تر از اين دنيا و مفاهيم عقلي ببرند و افقي در مقابل ما بگشايند، حالا ما سخن آن‌ها را در استدلال و آنچه استدلال در مقابل ما قرار مي‌دهد، محدود مي‌کنيم.

به گفته‌ي مولوي:

عقل بند رهروان است ای‌پسر
وآن رهاکن‌ره‌عیان‌است‌ای‌پسر

مي‌گويد آنچه عقل مي‌گويد غلط نيست، صحيح است ولي کامل نيست. مشکل آن است که تاريخ تفکرِ ما، تاريخ استدلال شده است در حالي که تفکر، محدود به استدلال نيست.
خداوند  مي‌فرمايد:
وَأَنزَلْنَا إِلَيْكَ الذِّكْرَ
اي پيامبر اين قرآن را که ذکر است بر تو نازل کرديم