سوره واقعه

[شهاب]

قیامت مرحله‌اي است كه نفس انسان با سعادت و شقاوت خود روبرو مي‌شود، همچنان‌كه هيچ‌كس نمي‌تواند خود را انكار كند،
قيامت را كه عبارت است از روبروشدن هرچه بيشتر با خود، انكاركردني نيست،
و لذا مي‌فرمايد: در وقوع آن هيچ كذبي راه ندارد.

در روایتی از امام سجاد داریم که  فرمودند:
كسي كه بين خود و خدا  رابطه‌اي برقرار نكرده باشد، در دنيا عمرش به حسرت مي‌گذرد و دلش از حسرت پاره‌پاره مي‌شود.
به خدا سوگند دنيا و آخرت وضعي دارند كه تنها مي‌توان به دو كفه ترازو تشبيهش كرد، هريك از دوكفه به هر مقدار سنگين شود، كفة ديگر به همان مقدار ناديده گرفته مي‌شود،
وسپس فرمودند:
إِذا وَقَعَتِ الْواقِعَةُ ، لَيْسَ لِوَقْعَتِها كاذِبَة

كافي است به سير وجودي خود توجه داشته باشيم تا متوجه شويم همچنان‌كه اين روح از اين منـزل دنيا به منـزلي ديگر سير مي‌كند، اين جهان نيز به منـزل و مقام و مرتبه‌اي ديگر سير مي‌نمايد تا براي هستي ظرفيتي پيدا شود مناسب رويارويي انسان با خود حقيقي‌اش، اعم از اين‌كه آن انسان مؤمن باشد يا كافر.

جهاني كه اولياء خدا با آن همه پشتِ‌پازدن به اين جهان، بتوانند پاداش مناسب دريافت كنند، همچنان‌كه جنايتكاران كه هزاران مؤمن واقعي را شهيد نمودند به نتيجه اعمال خود برسند،
جهاني با اين‌همه ظرفيت و وسعت حتماً واقع‌شدني و انكارناپذير است.