2024-01-05 10:57 AM
《اَلسَّلامُ عَلَيْکَ یابْنَ اَميرِ الْمُؤْمِنينَ(ع) اَلسَّلامُ عَلَيْکَ يَابْنَ فاطِمَةَالزَّهْراءِ(س)
اَلسَّلامُ عَلَيْکَ يا حَسَنَ بْنَ عَلِيٍّ وَ رَحْمَةُ اللهِ وَبَرَکاتُهُ
✅با پایان گرفتن مراسم صلح و کناره گیری امام حسن مجتبی(ع) از حکومت، امام(ع) از کوفه به مدینه هجرت کرد.
حتی امام(ع) به تقاضای برخی از اهل کوفه مانند مُسّیب بن نجبه و دیگران که خواستار توقف آن حضرت(ع) در کوفه شدند پاسخ رد داد، و درخواستشان را نپذیرفت و به مدینه رفت.
از طرفی هم مغیره از سوی معاویه حاکم کوفه شد.
طبق منابع در این مدت که حضرت(ع) در مدینه ساکن بود، معاویه به مدینه سفر کرد.
امام(ع) با معاویه و درباریان او مانند عمرو بن عاص و مغیره بن شعبه و مروان بن حکم و ولید بن عقبه و دیگران دیدارهایی داشته و سخنانی از آن حضرت(ع) در برخورد با آنها نقل شده است، و در این برخوردها و دیدارها چیزی که همه جا به چشم می خورد، عناد و دشمنی و اهانت و جسارت آنها به امام مجتبی(ع) است.
آنان همواره می خواستند امام(ع) را در انظار مردم و در حضور دیگران تحقیر نمایند.
و حتی این شیوه ناپسند در هواداران آنها و بنی امیه نیز معمول بوده که هر جا امام(ع) را دیدار می کردند، دشنام و یا زخم زبانی به آن بزرگوار می زدند.(۱)
در یکی از این دیدار ها که هرکدام به امام مجتبی(ع) اهانت کردند و امام(ع) با حلم حَسنیّه خودشون، جواب یکایک آنان را داد، وقتی نوبت به مُغیره رسید، امام مجتبی(ع) فرمود :
《مَهلَاً یا مُغَیرَه!
أَنْتَ الَّذِی ضَرَبْتَ فَاطِمَةَ(س) بِنْتَ رَسُولِ اللهِ(ص) حَتَّی أَدْمَیتَهَا وَ أَلْقَتْ مَا فِی بَطْنِهَا》
♦️ساکت باش مغیره!
تو همان هستی که فاطمه(س) دختر گرامی رسول خدا(ص) را زدی؛ تا آنجا که خون آلود شد و فرزند در شکمش را سقط کرد.(۲)
?شعر :
چه بگويم؟ چه ستمها به سرم آوردند،
طفل بودم که گل خاطر من پژمردند،
پيش من در پَسِ در، مادر من آزردند،
ريسمان بسته به مسجد، پدرم را بردند،
من ایستاده بودم دیدم که مادرم را،
قاتل گهی به کوچه گاهی بخانه می زد،
گاهی به پشت و پهلو، گاهی به دست و بازو،
گاهی به چشم و صورت، گاهی به شانه می زد،
گردیده بود قنفذ، هم دست با مغیره،
او با غلاف شمشیر، این تازیانه می زد..
سازگار
منابع :
۱)حیاه الامام الحسن(ع) قرشی، ج۲، ص۲۸۵
۲)الإحتجاج علی أهل اللجاج طبرسی، ج١، ص٢٧٨
اَلسَّلامُ عَلَيْکَ يا حَسَنَ بْنَ عَلِيٍّ وَ رَحْمَةُ اللهِ وَبَرَکاتُهُ
✅با پایان گرفتن مراسم صلح و کناره گیری امام حسن مجتبی(ع) از حکومت، امام(ع) از کوفه به مدینه هجرت کرد.
حتی امام(ع) به تقاضای برخی از اهل کوفه مانند مُسّیب بن نجبه و دیگران که خواستار توقف آن حضرت(ع) در کوفه شدند پاسخ رد داد، و درخواستشان را نپذیرفت و به مدینه رفت.
از طرفی هم مغیره از سوی معاویه حاکم کوفه شد.
طبق منابع در این مدت که حضرت(ع) در مدینه ساکن بود، معاویه به مدینه سفر کرد.
امام(ع) با معاویه و درباریان او مانند عمرو بن عاص و مغیره بن شعبه و مروان بن حکم و ولید بن عقبه و دیگران دیدارهایی داشته و سخنانی از آن حضرت(ع) در برخورد با آنها نقل شده است، و در این برخوردها و دیدارها چیزی که همه جا به چشم می خورد، عناد و دشمنی و اهانت و جسارت آنها به امام مجتبی(ع) است.
آنان همواره می خواستند امام(ع) را در انظار مردم و در حضور دیگران تحقیر نمایند.
و حتی این شیوه ناپسند در هواداران آنها و بنی امیه نیز معمول بوده که هر جا امام(ع) را دیدار می کردند، دشنام و یا زخم زبانی به آن بزرگوار می زدند.(۱)
در یکی از این دیدار ها که هرکدام به امام مجتبی(ع) اهانت کردند و امام(ع) با حلم حَسنیّه خودشون، جواب یکایک آنان را داد، وقتی نوبت به مُغیره رسید، امام مجتبی(ع) فرمود :
《مَهلَاً یا مُغَیرَه!
أَنْتَ الَّذِی ضَرَبْتَ فَاطِمَةَ(س) بِنْتَ رَسُولِ اللهِ(ص) حَتَّی أَدْمَیتَهَا وَ أَلْقَتْ مَا فِی بَطْنِهَا》
♦️ساکت باش مغیره!
تو همان هستی که فاطمه(س) دختر گرامی رسول خدا(ص) را زدی؛ تا آنجا که خون آلود شد و فرزند در شکمش را سقط کرد.(۲)
?شعر :
چه بگويم؟ چه ستمها به سرم آوردند،
طفل بودم که گل خاطر من پژمردند،
پيش من در پَسِ در، مادر من آزردند،
ريسمان بسته به مسجد، پدرم را بردند،
من ایستاده بودم دیدم که مادرم را،
قاتل گهی به کوچه گاهی بخانه می زد،
گاهی به پشت و پهلو، گاهی به دست و بازو،
گاهی به چشم و صورت، گاهی به شانه می زد،
گردیده بود قنفذ، هم دست با مغیره،
او با غلاف شمشیر، این تازیانه می زد..
سازگار
منابع :
۱)حیاه الامام الحسن(ع) قرشی، ج۲، ص۲۸۵
۲)الإحتجاج علی أهل اللجاج طبرسی، ج١، ص٢٧٨